Sorgu

[Park Hee Yeon]

Seei'nın yanından ayrıldıktan sonra, düşünmem gereken çok şey vardı. Revire uğrayarak boynuma pansuman yaptırmıştım. Bir süre sesimde sorun olacaktı, ciddi birşey değildi. Olabilecekleri düşününce ucuz atlattığımı düşünüyordum. Öğretmen Die Mei beni düşüncele seli içinde boğulurken bulmuştu. Benimle konuşmak istediğini, bunun içinde toplantı odasına gelmemi istemişti.

Toplantı odası öğretmenlerin dinlenme ve karar merkezi gibiydi. Sadece ikimizin olduğu bu oda gözüme soğuk ve ürkütücü gelmişti. Öğretmen Min Seo, odadaki büyük masanın başına oturdu. Ona baktığımda içimde büyük bir acı duyuyordum. Her zaman saygı duyduğum tek kişiydi. kararlarında adil ve cesurdu. Ancak bugün gözlerine bakamıyordum. Sağ tarafındaki sandalyeye oturdum. Elimde bir fincan sallama çay vardı. Sesime iyi gelmesini umuyordu. Min Seo bana bakarak, konuşmamı bekliyordu. Ne diyecektim. Öfke ve kırgınlıktan başka birşey hissetmiyordum.

"Hee Yeon, bundan kaçamazsın. Seni uzun süredir tanıyorum ve bu bakışı biliyorum." Sesindeki öfkeyi hissediyordum ve bu öfkenin asıl nedeni ben değildim. Gözlerine baktım. O benim üstüm, eğitmenim ve en önemlisi dostumdu.

"Hiç bir şeyden kaçmak istemiyorum. Sadece nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum." Ona yalan söyleyemezdim. Beni herkesten çok daha iyi tanıyordu.

-Min Seo-
"Rose, bundan kaçamazsın." Sesim bir bıçak kadar keskindi. "Seni uzun süredir tanıyorum ve bu bakışı biliyorum."
Toplantı odasındaydık. Bize eşlik eden tek şey derin bir sessizlikti sadece. Bu sessizliği kolay kolay bozmayacağının bilincindeydim. O'nu koruyacaktı. Yine. Buna adım gibi emindim.
"Hiç bir şeyden kaçmak istemiyorum," dedi Hee Yeon, gözlerini benden kaçırarak. "Sadece, nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum."
Oturmakta olduğum sandalyeden kalktım ve sinirle odada dolanmaya başladım. İçimde bir şeyler, bu sorunun derhal çözülmesi gerektiğini haykırıyordu ve elimden o sese hak vermekten başka bir şey gelmiyordu. İşlerin sürüncemede kalmasından nefret ediyordum.
"Onu gördüğünü biliyorum," dedim, sesim içimdeki çatışmayı dışarı zerre kadar yansıtmıyordu. "Ben de gördüm. Umarım aptalca bir şey yapmamışsındır Hee Yeon, mesela..." Gözlerimi gözlerine diktim. "Onu görmeye gitmek gibi."
Masaya yaslandım. "Ne yaptın Hee Yeon?" Sesim bu sefer biraz daha yüksek çıkmıştı. "Her şeyi anlatmanı istiyorum."

-Hee Yeon -
Min Seo'yu en son ne zaman bu kadar öfkeli gördüğümü hatırlamıyordum. Gerçeği söylemek zorundaydım. Bunun sonuçları neye mal olursa olsun. Derin bir nefes aldim.
"Asla yalan söylemeyeceğimi biliyorsun. Gerçek şu ki onu saldırının olduğu geceye kadar görmemiştim. Saldırıdan 3 gün önce bana mesaj çekerek beni bulacağını söyledi. onu gördüğümde...." İçimdeki öfkenin bir sis gibi beni kapladığnı hissettim.
"Senin başındaydı ve sen yerde kan içindeydin. Tek düşündüğüm onu öldürmekti. Yanındaki adam ile dövüşürken darbe aldım. Die Mei onu yaraladı. Bana gelmeye kalktığında ona vurdum ancak kaçtı... sonra gözlerimi revirde açtım" Olanları tekrar yaşıyordum.
"Hee Yeon!" Ah tanrım sesindeki vahşi tınıyı tanıyordum. Asıl bilmek istediği devamıydı.

"Hesapta olmayan bazı şeyler oldu. Seei'nin kaçırıldığını öğrendim.Vakit kaybedemezdim, bu yüzden Die Mei 'yi aradım." Min Seo'nun sessiz öfkesini görmezden gelmeye çalışarak devam ettim. " Bana olanlarla bir ilgisi olmadığını söyledi fakat Seei'nin yerini bilmiyordu. Onun yardımıyla izini bulduk. Seei'nin annesi ile bir olmuşlar, kaçıran onlardı. Neyse inlerini bastık ve Seei'yi kurtarıp eve getirdim. Durumu gayet iyi. Christian onu iyileştirdi. Tüm bunların karşılığında onunla bu gece buluşacağıma söz verdim. İşte hepsi bu" Ne olursa olsun Die Mei ile buluşacaktım çünkü o benim Courtney'e ulaşmamı sağlayabilirdi. Yada birimizden birinin ölümünü sağlardı ama bunu göze almıştım.
Min Seo'ya baktım. Adeta donmuştu. Fırtına öncesi sessizlikti ve kış daha yeni başlıyordu.