Unutulmaz Anılar

[Seo Yun Ah]

Yun Ah üniversiteye daha ilk günden geç kaldığı için kendine ve önüne çıkan herkese küfürler savurarak yolda yürüyordu. Seul sokakları bu kadar kalabalık olacak sadece bugünü mü bulmuştu? Hava güzel diye bütün insanlar kendini dışarı atmış, geziyorlardı. İnsanların arasından herkese çarpa çarpa geçiyor, arkasından bağıranlara aldırmıyordu. Okula yaklaşık 20 dakika sonra varacaktı. Aslında otobüs kullanması gerekiyordu ama sokaklarda bile insanlar o kadar dipdibe yürüyorlardı ki eğer otobüse binerse bu 20 dakikanın 1 saate uzayacağından korkuyordu. "Çin'de bile bu kadar insan yoktur." diye söylendi kendi kendine. Bir süre sonra nefes alamayacak hale geldiği için bir banka oturmaya karar verdi ve en yakınındaki banka kendini bırakıverdi. Kalbi sanki duracakmış gibi çarpıyordu. Bu kadar fazla koşmak ona göre değildi anlaşılan. Elini kalbine doğru götürdü ve yavaşlaması için emirler yağdırmaya başladı içinden. Beyniyle zıtlaşan kalbinin pes etmeyeceğini anlayarak etrafı seyretmeye başladı.

Yanındaki parkta günün tadını çıkaran çocuklar, kaldırımda yüzlerinde ufak gülümsemelerle yürüyen insanlar, kahkahaların çınlayan sesleri bugünü güzel kılacak kadar yeterli değildi onun için. Okuluna zamanında ulaşabilmiş olsaydı mutlu olabilirdi ama geç kaldığı için günü başlayamadan sona ermişti.

Bunları düşünürken kalbinin normal hızına geri döndüğünü hissetti ve kalkıp, kendine göre büyük olan adımlarla yürümeye başladı. "Bacaklarım daha uzun olsaydı şimdiye oradaydım." diye düşündü. 10 dakika sonra okuluna varacaktı ama insanların arasında kaybolacakmış gibi gözüküyor, küçücük bedenini insanların arasından geçmeye zorlarken ağzından çıkan sözler; "Pardon" veye "Geçebilir miyim?" oluyordu.

Sıcak havayı sevsede bugün güneş onun aleyhineydi. Çok fazla terlemiş ve acıkmıştı. Koltuk altından gelen koku kendisinden tiksinmesine yol açıyor, karnının guruldaması ise gülümsemesini sağlıyordu ama bu gülümseme çok kısa süreli oluyor ve ter kokusunu aldıkça yüzünü buruşturuyordu. Daha yeni yıkanmıştı ve eve gittiğinde tekrar yıkanma düşüncesi onu hiç memnun etmedi.

Okul görüş alanına girdiğinde, derin bir nefes alıp daha hızlı koşmaya başladı. Bahçesine girdiğinde ise kısa bir süreliğine ne kadar güzel olduğunu düşünsede koşmayı bırakmadı ama etrafına bakmaya devam ediyordu ve çok güzel olduğunu tekrar düşünmeden edemedi. Etrafına bakarak koşmaya devam ederken, hareketinin zıt yönünde bir kuvvet uygulandığını yani, birine çarptığını hissetti ve ani bir çığlık atarak kendini yerde buldu.

[Kim Mi Sun]

Bu gün okulun ilk günüydü her ne kadar istemesede yatağından kalkıp giyindi.Havanın güzel olduğunu görünce üzerine terlememesini sağalayacak ince ve hafif kıyafetler seçti kendine.
Mutfağa doğoru ilerleyip kahvaltısını yaptıktan sonra okula geç kaldığını farkedip hemen okulun yolunu tuttu.

Bu gün bu sokaklar gerçekten kalabalıktı.Sanki tüm Seul halkı sıcak havayı fırsat bilip kendini dışarı atmıştı.Okula vardığında çok yorulduğunu düşünüp biraz dinlendi.Kolundaki saatine bktığında ise dinlenmeye vakti olmadığını anlayıp tekrar topuklu ayakkabılarıyla koşmaya başladı.

Koşarken telefonunun titrediğini farkedip çantasından diğer eliyle çıkartı telefonunu.Ablası mesaj atmıştı : " Yeni okul yılında başarılar kardeşim ^^ Fighting. " Bir yandan hem mesajı okuyup hem koşarken aldığı sert darbe ile kendini yerde bulması bir oldu.Karşısında muhtelen ondan bir kaç yaş küçük,onu kıskandıracak kadarda güzel bir kız aynı darbeyle yere düşmüş olacak ki ikiside aynı anda çığlık atmıştı.

[Seo Yun Ah]

Kendi çığlığının ardından gelen, çarptığı kızın çığlığı onu korkuttu ve bir süre gözleri kapalı yerde oturdu. Olanları idrak ettikten sonra bağırmak için gözlerini açtığında çarptığı kızında yerde olduğunu gördü ve yerden kalkıp kendisinden birkaç yaş büyük olduğunu tahmin ettiği kızın yanına koştu, elinden tutup yerden kaldırmaya yeltendi ama ayakkabılarını gördüğünde bu fikrinden vazgeçti. Çünkü, bu acele ile ayakkabının topuğunu kırabilirdi. Bunun yerine, özür dilemeyi seçti ve ardı ardına özürler yağdırmaya başladı ama derse çok geç kalmıştı, muhtemelen yakında ders bitecekti. "Hiç değilse son dakikalarına yetişeyim." diye düşünerek doğruldu ve kızın cevabını beklemeden, "Tekrar özür diliyorum ama derse çok geç kaldım gitmem gerek!" diye bağırarak büyük binaya doğru koşmaya başladı.

Merdivenlere takıla takıla danışmaya çıktı ve hangi anfiye gitmesi gerektiğini sordu.
Kadın çekmecesinden bir kağıt çıkarıp ona uzattı ve tiz bir sesle, 5 dakika sonra dersin biteceğini söyledi ama Yun Ah onun bu dediğini aldırmadan ve kadının sesine yüzünü buruşturarak odadan çıktı.

Aceleyle koridorlarda koşmaya başladı ve koşarken likralı bir kot pantolon giydiğine şükretti.
Sonunda anfiyi buldu ve tam içeri girmek üzereyken kapı açıldı, öğrenciler teker teker dışarı çıkmaya başladı. İlk dersi kaçırdığı için çok üzülen Yun Ah arkasını döndü ve tekrar bahçeye doğru yürümeye başladı.

Çıkış kapısının hemen yanında az önce çarptığı kıza çok benzeyen birini gördü. Oraya doğru yaklaştıkça o kız olduğunu anladı, yanında arkadaşları olmasına aldırmadan hızlı adımlarla yanına doğru yürüdü ve önüne geçerek,
"Merhaba..." dedi ve kızın karşılık vermesine izin vermeden devam etti, "seni yerde öylece bırakıp gitmemem lazımdı tekrar özür dilerim. İyi misin?"

[Kim Mi Sun]

Çarpışmanın etkisiyle oluşan şoku üztünden atmaya çalışırken karşısındaki kızın gözlerinin kapalı olduğunu gördü Mş Sun.İlk baş kıza bir şey olduğunu düşünen Mi Sun sonrada tatlı kızın ani bir hamleyle oturduğu yerden kalkıp ona yardım etmeye çalıştığınğ gördüğünde rahatladı.Kız onu kaldırmatkan bir anda vaz geçip durmadan özür dileyi koşar adımlarla okulun binasına girdiğini gördü Mi Sun.

Belli ki genç kız ilk derse geç kalmıştı.Arkasından minik bir tebesüm ederek düştüğü yerden kalktığında dersin sonuna 10dk kaldığını görünce derse dirmekten vaz geçti.Okulun bahçesinde bulunan banklardan birine oturup arkadaşlarının dersten çıkmasını bekledi.

Arkadaşları dersten çıkınca onlarla sohbet etmeye başladı Mi Sun.Sohbet sırasında az önce çarpıştığı kızı görünce kısa süreli bir şaşkınlık geçirsede onun yanına gelmeyeceğini düşünüp sohbetine devam etti.Kızın yanına gelip " Seni yerde öylece bırakıp gitmem lazımdı tekrar özür dilerim.İyi misin? " sorusunu duyunca en içten gülğmsemesi ile kıza " Ahh evet ben iyiyim tahmin ettim derse geç kaldığını sorun yok.Sen iyi misin peki ? cevabını verdi.

Şimdi karşısındaki kızda gülümsüyordu...

[Seo Yun Ah]

Yun Ah'ın sorduğu soru karşılığında, kız sıcak bir gülümseme ile, " Ahh evet ben iyiyim tahmin ettim derse geç kaldığını sorun yok.Sen iyi misin peki ?" cevabını verince kendini gülümsemekten alıkoyamadı.

"Evet çok iyiyim. Sadece derse yetişemedim, burası çok karışık." dedi ve bu cümlesini abartılı el kol hareketleriyle destekledi.

Kapının ağzında durdukları için bahçe gözüküyordu ve bu sefer gerçekten incelemeye başladı Yun Ah. Sevgililer el ele yürüyor, bir kaç grup çimlerin üzerinde oturmuş konuşuyorlar, banklarda kavga eden, gülüşen insanlar vardı...
"Çok güzel bir ortam." diye düşündü ve yanındaki kıza, annesinden izin ister gibi "Dışarı çıkabilir miyiz?" diye sordu.

[Kim Mi Sun]

Mi Sun sorduğu sorunun karşılığnı sıcak bir gülümseme eşliğinde " Evet çok iyiyim.Sadece derse yetişemedim,burası çok karışık. " cevabını aldı.Aynı anda hem cevap verip hemde el kol hareketleriyle konuşan kızın çok cana yakın olduğunu düşündü.

Mi Sun kızı incelerken kızın etrafı izlediğini gördü.Oda dönüp bu gün 4 yılına başlayacağı okulun güzeliğine bir kez daha baktı.

Karşısındaki kızın " Dışarı çıkabilir miyiz? " sorusunu duyunca bu fikir onada gayet cazip geldi yine aynı gülümsemesiyle " Tabi çıkabiliriz harika olur " cevabını verdi.Şimdi ikisi okulun bahçesinin güzeliğine baka baka yürüyordu.

Mi Sun daha fazla bekleyemeyip " Şey biz seninle tanışmadık ben Mi Sun,Kim Mi Sun.Senin adın ne ? " sorusunu yöneltti.