Seni Gidi...Aish!

[Kim Seong Jo]

Kulağımda kulaklık yine okul yolunda yürüyordum.Ruhumu dinlendiren tek şey müzik -ki bu gerçekten de öyleydi- şuan beni gerçekten sıkmıştı.ama bunun tek nedeni müziğin sesini tam duyamamam dı ki çevrede ki kalabalıkta bu yüzden bütün herkesi öldüresiye dövebilirdim.

'Rahatsız İnsanlar!Çenenizi azıcık olsa kapatır mısınız!'

Başta sessiz başlayan ama sonra yüksek bir bağırtıya dönüşen bu cümlem yüzünden herkes kısa bir süreliğine susmuştu.Ben ise her zaman ki gibi somurtarak -daha doğrusu ifadesizliğimi takınarak- sadece kulaklığımı geri taktım,ellerimi cebime koydum ve yürümeye devam ettim.

'Teşekkürler!'

Kızların attığı çığlıkları bastırmaya yetmiyordu kulağımda ki müzik.Bir de bana diyorlar ki sosyal ol.Al gel de ol böyle bir yerde sosyal.Sırf yolumdan çekilin mesajı verdim diye kız havalarda uçmaya başladı.Histerik bir gülüş attım.Bazı kızları bu yüzden sevmiyordum.Çok saf oluyorlardı.

Omzumda ki çanta ile bir banka oturdum ve gözlerimi kapattım.Gelen bazı kişiler bana bakıp, uyuyup uyumadığımı kontrol ediyor bazıları fotoğraf çekiyorlardı.Şarkı bittiğinde bir anda başımı kaldırdım.Kızlar korku ile bana bakıp kaçışmaya başladılar.

Rahat rahat duygularımda -duygusuzluğumda!- yok olamıyordum bile.
Sadece tanıdık bir yüz arıyordum.
Sadece şuan içinde bulunduğum saçma durumdan çıkmak istiyordum.
Sadece yine birileri ile uğraşıp can sıkmak istiyordum işte.

Yaramaz Çocuk!

Yürümeye başladım tekrar.Rahat yoktu.Benim gibi acımasız,duygusuz birine bile rahat yoktu işte!
Gözlerimi yere doğrulttum ve hızlı adımlar ile yürümeye başladım bu sefer.Birine çarptım.umursamadım.Gidiyordum ki bileğimden tuttu ve yüzünü yüzüme çevirdi.

Allahım tanıdık bir yüz dediğimde onun olması gerekmiyordu ki!

"Seo Ra?"

[Park Seo Ra]

Aşırı eylemci ruhundan fırsat kalmayıpta düzenli olarak gelemediği okuluna adım attı genç kız. Nitekim, bu onun için gelişmiş millletlerin aya ayak basması gibi bir olaydı. Arkadaşları gelmemesinin nedenini sormasa hatırlayamazdı bile. Etrafı tanımadığı insanlarla dolup taşarken beynindeki alarm sinyallerini kapatmayı denedi. İçinde bulunduğu durumun her yerde kendini ele vermesine izin vermiyordu artık. Ağır ağır yürürken insanların suratına bakmak zorunda kalmadan adımlarını yarı yarıya hızlandırıp kampüsün önünde durdu. Burnunu kıvırıp içeriye girdi ve neredeyse geç kalacağı dersine koşturmaya başladı.

Ders biterken çantasını omzuna yerleştirip çift kanatlı geniş kapıdan çıkıp derin bir nefes verdi. İlk yıllarında ki gibi değildi Seo Ra. Bir zamanlar her gün derslere girmek için heyecanlanırken şu sıralar okulun bitmesi için her yola başvuruyordu. Büyümek isteyen çocuklar gibiydi; bir an önce parlaklığına kavuşmak istiyordu. Yine de kendini fazla zorluyordu.

Vaktinin çoğunu bulunduğu yerde harcamak istemezken yenilenmiş bankların bir köşesinde oturup elindeki parlak gitarı çalan ve ona güçlü bir harmoniyle eşlik edenlere baktı. Herkesin yaptığı gibi o da kalabalığın içine kaynayıp, muhtemelen harçlarını çıkarmak için yolun ortasında müzik icraa eden gençlerin oturdukları bankın masasına koydukları minik cam kavanoza deri cüzdanından çıkarabildiği ilk parayı bırakıp kampüsün arkasına doğru yol aldı.
Çoğu müzik dinleyen insanın başına gelen o vahim durumlardan biride kendi başına gelmişti. Çantasından büyük bir keyifle çıkardığı ipodun etrafına doladığı kulaklığın ince kablosunu birbirinden ayırmak, damar açmak kadar zordu Seo Ra'ya göre. Yürürken pek çok işi birarada yapabilen insanlardan olmadığını anladığında bulduğu yere yavaşça oturudu ve sanki ip cambazıymış gibi dikkatle kabloları ayırmaya başladı. En sonunda yüzünü gülümsetecek olayı başardığında, müziğini dinleyebilecek olmanın verdiği mutluluğu hiçbir yerde bulamayacağına inanıyordu. Pollyanna Park Seo Ra!

Tüm gün temizlik yapan bir insan kadar yorulduğunu düşünen genç kız, annesinin hediye ettiği beyaz saatine bakıp bir sonraki derse kadar olan boş saatlerini değerlendirme amaçlı yeni açılmış olan bir derneğe üye olmaya gidecekti. Simetrik bir biçimde döşenmiş yoldan yürürken önündeki kız topluluğunu görüp geri adım attı. "Onlarda bu çığlık varken soprano bile olabilirler" diye geçirdi aklından. Yeniden yürümeye başladığında ise bu sefer onu durduran şeyin omzundaki hafif acı oldu. "Seo Ra?" Her zaman, yer yerde tanıyabileceği sesi duyduğunda bir kabahat işleyen çocuk gibi kaldırdırdı başını. "Özür dilemeyecek misin, Seong Jo? Beni gördüğüne pek memnun değilsin, ha?"

[Kim Seong Jo]

Beklemediği her şey onun başına gelirdi zaten.O soğuk çocuktu.Bütün okulda tanınan, ünlü olan ama arkaşsız cool çocuktu.Fakat kimse onun bu kız karşısında ki gülen yüzünü daha önce görmemişti. Bir...Arkadaşa güler gibi gülüyordu. Çoğu kız içten içe Seo Ra'ya sövüyor bazı erkekler de aynı şeyi Seong Jo için yapıyordu. Kızlar Seong Jo'yu Erkekler Seo Ra'yı ' Onun yanından çekmek ' gibi bir eylem bile başlatabilirdi.

Tarafsız ama ön yargılı olan karışık gruptan ise ' O, her zaman somurtkan olmak zorunda ' gibi bir kanıya varanlar dan bazıları ordaydı ve gizli gizli izliyorlardı.Hatta bazıları karşısında ki bu kızın da en az onun kadar soğuk olduğunu düşünmeye , ' Belki de önceden beri arkadaşlardı ' diye aralarında bazı dedikoduları yaymaya başlamıştı bile.

Bu sıcakta esen sıcak rüzgar yüzünden eteği savrulan bazı kız öğrenciler içeri girmiş,dersi başlayacak olan erkekler ise çil yavrusu gibi arkadan Seo Ra'ya bakarak farklı binalara gitmeye başlamışlardı

O bembeyaz dişlerini gösteren gülümsemesini bir anda sildi ve Kızı gördüğünde insanlaşan yüzünü yine soğuk bir perde ile kapattı, karşısında ki tanıdık yüze bir cevap verdi.

"Gerekli mi?"

Kızın nasıl bir cevap vereceğini elbette biliyordu.Aynı onun gibi umursamaz,soğuk bir cevap verip gidebilirdi.Ama yıllardır aynı üniversite de olmalarına rağmen sadece bir kaç kez aile zoru ile görüştürülmüş bu insanlar kendileri hakkında o kadar çok şey biliyorlardı ki Seong Jo bildiklerinde yanılmıyorsa bu işin kolay kolay bitmeyeceğini biliyordu.

Saçlarını iyice uzatmış ve kahkul kestirmiş kızı bir kez inceledi.Tek kulağında aynı onda ki gibi bir Ipod'un küçük kulaklığı,sırtında çantası ve sade giyimi ile aynı Seo Ra'ydı işte.

Eski Seo Ra!

[Park Seo Ra]

İyi biçimlendirilmiş dçşemeli yoldan, muhtemelen derse geç kalıpta, bilim adamlarının asrın icadı şeklinde tabir edebileceği robottan farkı olmayan profesörlerden azar işitmek istemeyen öğrenciler, hızlı adımlarla yürüyorlardı. Bu saatten sonra dersinin olmayışından dolayı rahatlamıştı Seo Ra. Neredeyse bir kaç sinir bozucu öğrenci haricinde boşalan bahçede, kulaklarının duymaya alıştığı ama neredeyse unutacağı sesin sahibi, genç kızı sokak kedileri gibi başıboş dolanmaktan kurtarmıştı. Yılların sağlamlaştırdığı sotluk ile zenofobisini bir nebzede olsa yenmesini sağlan arkadaşının gülümseyisine aynı şekilde karşılık verdi. Yine de okula gelmediği gün boyunca Seong Jo bir kere bile aramamıştı. Zaten ne bekliyordu ki? Feminenliğinin işlemediği arkadaşınında bir erkek olduğunu çok iyi biliyordu. Tüm erkekler sorumsuz!

Daha pek vakit geçmemesine rağmen, az önce en sevdiği yemeği yemiş gibi sırıtan Seong Jo'nun oyuncuları kıskandırak ifade değişimlerine şaşkınlıkla baktı. Tanıdığından bu yana ne kişiliğini ne de tarzını değiştiren Seong Jo bir çok üniversiteye giden ama aklı lisede kalmış gibi görünen kızların kalbini fethederken onun bu davranışlarına sinir oluyordu kimi zaman. "Gerekli mi?" Kendisine çarpanın bir başkası olsaydı Seo Ra'nın yapabilecekleri kimsenin aklının ucundan geçmezdi. "Kim Seong Jo, tabikide özür dilemelisin. Feminenliğimi önplana çıkarma lütfen. Ben o senin büyüne kapılmış, sana çarpmak için para bile verebilecek kızlardan değilim, seni bildiğim gibi beni biliyorsun Seong Jo bazı olayları fazla büyütürüm." Dudaklarını kıvırıp masumca baktı sadece. Şakayla karşık söylediği sözlerde her zaman gerçeklik bulunduruyordu Seo Ra. Bahçenin ortasında Mısır dikilitaşları gibi dumaktan yorulmuş olmanın verdiği rahatsızlıkla yeni görünümlü banka oturup omzundaki çantayı yanına koydu. "Seninle tartışmak istemiyorum Seong Jo fakat, senin yüzünden kendimi rezil hissediyorum." Başkaları üzerinde deneyip etkisini gördüğü edayı takınıp arkasına yaslanıp meşgul olmak amaçlı taktığı atmaya kıyamadığı sevimli kolyesiyle oynamaya başladı. Merlin aşkına! O ise hala aynı yerde dikilmiş bekliyordu. Yoksa nezaket kuralları mı? Seo Ra, onun nezakete sahip olduğuna inanmıyordu ki!

[Kim Seong Jo]

Seong Jo olduğu yerde duruyorken içinden sadece kıskıs gülüyordu.Bu kızı sevmesinin nedeni de buydu.Sadece omzuna çarpmak için para verebilecek kız ha?Bunu sevmişti aslında

'Komik Kız'

diye düşündü.Uzun bacakları ile iki adımda yanına oturdu ve konuştu.

"Demek bana çarpmak için para verebilecek kızlardan değilsin."

Kız başını ona çevirdiğinde bu sefer yine gülmeye başlamıştı.

"Bende sırf senin yanında oturduğum için tam önümüzde, sağ tarafta akşam beni linç etmek için plan yapan o salak erkek öğrenci topluluğunda ki erkeklerden biri değilim.Benden nezaket kuralları bekleme.Sen önüne baksaydın bana çarpmazdın.Önce özür dilemesi gereken biri varsa bu sen olmalısın!"

Kurduğu bu cümleden sonra yaslandı,ellerini göğsünde kavuşturdu ve gözlerini Seo Ra'ya dikti.Sadece gelecek olası bir cevaba karşı hızla cevap yetiştirmek için bekliyordu aslında.Ama sonra bu bakta kavga etmenin anlamsız olduğunu düşündü.Ayrıca onları izleyen kız ve erkeklerden karışık olan grubu dağıtmamak için kendini zor tutuyordu.Tamam...Bir kıza vuramazdı ama yanında ki Seo Ra'ydı ve o kızları döverken Seong Jo da bir hayli erkekleri halledebilirdi.Bu düşünce ile dudakları yukarı kıvrıldı.Ufak bir gülümseme belirdi yüzünde.

"Belli ki cevap vermeyeceksin.O zaman - sadece eski günlerin hatrına hiç heveslenme! - kavgamıza kafede devam etmek istiyorum.Uygun mudur?"

Bir cevap beklercesine ayağa kalktı ve tek elini referans yaparcasına çevirdi.

[Park Seo Ra]

Ayakta dikilmekten oldukça memnun görünen çocuğun yeniden gülümseyen yüzüne baktı. Seo Ra komik bir şey söylememişti.Söylediği çoğu söz ciddi anlam taşımasa da bunu anlayabilecek en iyi insanlardan biriydi Seong Jo. Onun giderek, bulunduğu çoğu ortamda söz dalaşına girdiği erkeklere benzemesine canı sıkılıyordu. Öyle ki sinir olduğu ama aynı zamanda da durumlarına çok üzüldüğü kızların kendisine sinir olmaları Seo Ra'yı ıokul içerisinde vahim bir duruma düşürmüştü. "Demek bana çarpmak için para verebilecek kızlardan değilsin." Yanında pervasızca oturan arkadaşının gülen yüzüne bakınca utandığını hissetti. Park Seo Ra'yı ezebilen tek erkek, Kim Seong Jo!

"Bende sırf senin yanında oturduğum için tam önümüzde, sağ tarafta akşam beni linç etmek için plan yapan o salak erkek öğrenci topluluğunda ki erkeklerden biri değilim. Benden nezaket kuralları bekleme. Sen önüne baksaydın bana çarpmazdın. Önce özür dilemesi gereken biri varsa bu sen olmalısın!" İşte başladı, diye düşündü genç kız. Bir tek önüne bakmayan ben değilim. Ellerini göğsünde birleştirip annesi tarafından azarlanan küçük kız çocuğu gibi devam etmesini bekledi. Seo Ra'nın üzerinde durduğu konu Seong Jo'nun kendisine çarpmış olması değildi ki! Sadece onun bu tutumundan sıkılmıştı. Seo Ra'ya göre bu tür erkekler kesinlikle karantinaya alınmalıydı. O nasıl böyle biri olmuştu ki? Yanaklarını şişirip sakin tavrını koruyan arkaşına çaktırmadan baktı. "Belli ki cevap vermeyeceksin. O zaman - sadece eski günlerin hatrına hiç heveslenme! - kavgamıza kafede devam etmek istiyorum. Uygun mudur?"

Kafasını kaldırdığında önünde duran arkadaşına sinsice baktı. Seo Ra'nın kavgadan bahsederken oldukça ciddiydi fakat, bunu tiye alabilen Seong Jo'nun havadaki elini umursamadan oturmaktan sıkıldığı banktan kalkıp çantasına sıkıca tutundu. "Şöyle yapalım Kim Seong Jo, ilk önce onları karıştırma. Senin o salak dediğin çocuklar beni rezil olmaktan kurtarıp eyleme katılımcı olarak dahil oldular. Belkide senin düşünmediğin kadar düşünüyorlardır beni, ayrıca korkma sana bir şey yapmazlar. Onlar benim mutluluğu düşünebilen cinsten varlıklar," durup nefes aldı. "Sorun bana çarpman değil, kaba davranman. Üstelik bana karşı bir daha sert konuşma, arkadaşım." İfadesini değiştirip gülümsemeye başladı. Seong Jo'nun az önce havada kalan elini tutup aslan eğitmeni edasıyla yürümeye başladı. Hey, Park Seo Ra kafeye gidemez ki!

[Kim Seong Jo]

Seo Ra, Seong Jo'nun elini tuttu ve hafifçe yürümeye başladılar.

'Eylem mi?Ne yani o zengin züppeleri ve ya kör kütük aşıkları Seong Jo'ya tercih mi ediyordu!Hiç değişmemiş!Hala inatçı,başı dik,dediğim dedik,duyarlı,sinir kız.Ish...'

İçinden bunları söylerken biraz da olsun sinirlendiğini fark etmişti.Çünkü o ne kadar sinir olursa olsun o yapışık kızlardansa en az onun kadar soğuk olabilme yeteneğine sahip olan Seo Ra'yı seçerdi.

Karşıdan karşıya geçtikten sonra ikiside ellerini ayırdı ve kapıya yöneldiler.Seong Jo her zaman ki gibi önden davranıp kapıdan içeri girdi.Ona Seo Ra ise başını salladı ve yanında bir kız olmasına rağmen ondan önce giren bu çocuğa umutsuzca baktı.

Seong Jo oturacak bir yer buldu ve kızı beklemeden hızlıca oturdu.Yavaş ve sakin adımlar ile yanına gelen kıza baktı ve konuştu.

"Ne eyleminden bahsediyorsun sen?Ayrıca onları bana tercih mi ediyorsun?Öyle olsun 'Park Seo Ra' ! Bunun acısını kötü çıkaracağım!"

Yanlarına hızla gelen garsona baktı ve cool bir odunlukla

"Bir white chocolate mocha."

Yanında ki kıza döndü.

"Sen ne istersin "Bayan-Ben-Herkesi-Korurum?"

[Park Seo Ra]

Taze kahve kokusunun tatlı krema ile buluş etkili bir hava yarattığı sıcak, şık döşenmiş kafenin süet koltuğunda oturup, herkesin bildiğinin aksine boş boğazlı arkadaşının ağzından fırlayan kelimeleri kulaklarını kapatama gibi bir ihtimali olmadığından harfi harfine dinliyordu. Elinden az önceki kabalığından dolayı Seong Jo'yu pataklayabilirdi fakat, şiddet yanlısı bir insan olmadığını tüm dünya öğrenecek hale gelmişti. Zaten karşısındaki çocuğa fiziki bir kuvvet uygulayamazdı. Tırnak geçirme dışında pek bir gücü yoktu. "Ne eyleminden bahsediyorsun sen? Ayrıca onları bana tercih mi ediyorsun? Öyle olsun 'Park Seo Ra' ! Bunun acısını kötü çıkaracağım!"
Daha eylemden bile haberi olmayışa üzülmemiş değildi Seo Ra. Onun için bu denli önemli bir olayın böyle çürütülmesinden nefret ediyordu. Ve onu teselli eden tek şey okul arkadaşlarıydı. Hiç değilse arkadaşlık görevlerini yerine getirmişlerdi.

"Birde soruyor musun? Sana haftalardır bahsettiğim eylem. Ne zaman bu kadar unutkan oldun? Ama doğru, sen Seong Jo'sun ve düşünmen gereken çok önemli şeyler var. Şu ana kadar onların seninle aşık atamayacaklarını düşüyordu ama şimdi, bu tutumsuz davranışlarından sonra onları tercih edebilirim!!" Sesinin ani yükselişinden sonra durdu ve hala masadan bir iki adım zaklıktaki adama bir şey istemediğini söyleyip her defasında olduğu gibi yine bir kafede kendisine bakan gözlerle karşılaştı. Uğursuz muyum neyim, diye düşündü.

"Ve, beni tehdit mi ediyosun Seong Jo? İnan bana bunu doğru algıladıysam kötü olur. Biliyorsun ki böyle bir arkadaşlığı sürdürmem."